Γυναικεία κείμενα που έσπασαν ταμπού

Στη δυτική Ευρώπη του 18ου αιώνα η έκφραση της γυναικείας σεξουαλικότητας συνδέεται με την υστερία και τη νυμφομανία, παρουσιάζοντας ως ασθένεια κάθε έντονη έκφραση γυναικείας σεξουαλικότητας.

Στην Ελλάδα, στις αρχές του 20ού αιώνα, από νομικής άποψης, η γυναίκα δεν μπορούσε να ελέγξει την περιουσία της, ενώ η σημασία της παρθενίας ήταν καθοριστική για το γάμο. Μέχρι το 1922 οι γυναίκες που συνήπταν ελεύθερες σεξουαλικές σχέσεις μπορούσαν να οδηγηθούν από την αστυνομία σε πορνείο.

Με λίγα λόγια, στο δημόσιο λόγο των αρχών του 20ού αιώνα υπήρχαν δύο κυρίαρχες αναπαραστάσεις της γυναίκας: η παρθένα ή μητέρα, που εξαγνίζεται από τη μητρότητα, και η πόρνη/μοιραία γυναίκα/υστερική γυναίκα, που απειλεί την κοινωνία με τη σεξουαλικότητά της.

Αυτό προκύπτει από έρευνα που παρουσίασε με διάλεξή της στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης η διδάσκουσα στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας του King's College του Λονδίνου Μαρία Νικολοπούλου.

Η έρευνα αφορά την εικόνα της γυναικείας σεξουαλικότητας σε λογοτεχνικά κείμενα γυναικών που δημοσιεύονται σε ελληνικά περιοδικά λόγου και τέχνης την περίοδο 1900-1920.

Οι άγγελοι με τις ροζ Χάρλεϊ

Είναι νέες γυναίκες και κυκλοφορούν με ροζ μοτοσικλέτες προσφέροντας τρόφιμα, φάρμακα και ανθρωπιά στη μεξικανική Σιουδάδ Χουάρες, την πόλη που τρίτη συνεχόμενη χρονιά έχει ανακηρυχθεί η πιο επικίνδυνη του πλανήτη, προσδοκώντας ότι έτσι ανακουφίζουν πολλά από τα δεινά που τροφοδοτούν τη βία.

Είναι οι «Las Guerreras» (οι πολεμίστριες), όπως αποκαλούνται, γιατί ο δικός τους πόλεμος είναι να αψηφούν τις μαφίες των ναρκωτικών που έχουν σκοτώσει περισσότερους από 6.700 κατοίκους της πόλης τα τελευταία δύο χρόνια, για να πείσουν τους πιο φτωχούς των φτωχών ότι μπορούν να ελπίζουν σε μιαν άλλη ζωή. «Πολεμίστρια είναι αυτή που αγωνίζεται όχι μόνο για να επιβιώσει αλλά και για να προχωρήσει στη ζωή», λένε, και γι' αυτό το σύνθημά τους είναι «Γυναίκες δίχως όρια κάνοντας τη διαφορά».

Εβαψαν στα ροζ τις μοτοσικλέτες τους για να φαντάζουν λιγότερο απειλητικές και να δίνουν μια θηλυκή εικόνα που τις διαφοροποιεί από τους μηχανόβιους πληρωμένους μισθοφόρους του ναρκεμπορίου. «Οι μηχανές φτιάχνονται για τους άντρες κι εμείς αποδεικνύουμε όχι μόνο ότι μπορούμε να τις δαμάζουμε αλλά κι ότι μπορούμε να τις χρησιμοποιούμε για καλούς σκοπούς».

Κάθε Κυριακή, αυτές οι δέκα γυναίκες (ανάμεσά τους δασκάλες, νοικοκυρές, επιχειρηματίες, μία τροχονόμος) πηγαίνουν στις πιο επικίνδυνες γειτονιές αυτής της τρομακτικής πόλης για να προσφέρουν βοήθεια σε ανύπαντρες μητέρες, τοξικομανείς, γέροντες και ανέργους. Συχνά μοιράζουν χρήματα, φάρμακα, ρούχα ακόμη και γλυκά, και πάντα είναι πρόθυμες να μοιραστούν με τους κατοίκους τις δύσκολες εμπειρίες τους.

Al-Ahram: Και τώρα εμπρός για την επανάσταση του φύλου

Οι γυναίκες ήταν μεταξύ των πιο ένθερμων διαδηλωτών στην Πλατεία Ταχρίρ, και έχουν να παίξουν εξίσου σημαντικό ρόλο με τους άντρες, στην ανοικοδόμηση της Αυγύπτου

Της Fatma Khafagy*

Τώρα θέλω να δω το αντίθετο απ' αυτό που πάντα έχει συμβεί μετά από επαναστάσεις που συμβαίνουν στην Αίγυπτο. Η Ιστορία μάς λέει ότι οι γυναίκες βρίσκονται πλάι-πλάι με τους άνδρες, σκοτώνονται όταν αμύνονται για τις ίδιες και τους άλλους μαζί με τους άντρες, γιατροπορεύουν τους τραυματίες, θρηνούν τους νεκρούς, γιορτάζουν και χορεύουν όταν ο αγώνας είναι νικηφόρος και βοηθούν στη διαχείρισή του όταν δεν είναι. Εντούτοις, η ιστορία επίσης δείχνει ότι μετά την επιτυχία ενός πολιτικού αγώνα, οι γυναίκες πολύ συχνά εξαναγκάζονται να επιστρέψουν στον παραδοσιακό ρόλο του φύλου τους και δεν επωφελούνται από τη συγκομιδή της επανάστασης.

Είμαι σίγουρη ότι οι Αιγύπτιες δεν θα επιτρέψουν να συμβεί αυτό. Ακριβώς όπως η αιγυπτιακή επανάσταση αποτέλεσε ένα εμπνευσμένο πρωτοπόρο κίνημα με κάθε έννοια του όρου, επίσης θα οδηγήσει σε νέους δρόμους που θα δείχνουν στον κόσμο ότι οι γυναίκες και οι άνδρες θα είναι ισότιμα μέλη σε όλα τα πεδία της ζωής μετά την επανάσταση, όπως ακριβώς ήταν και στη διάρκειά της.

Οι νεαρές Αιγύπτιες αποδείχτηκε ότι ήταν τολμηρές, αποτελεσματικές, ενθουσιώδεις, αφοσιωμένες και πολύτιμες εταίροι στην Πλατεία Ταχρίρ όπως και αλλού, σε όλες τις δράσεις κατά τη διάρκεια της επανάστασης. Όλοι οι διαχωρισμοί που ήταν θεσμισμένοι από το προηγούμενο διεφθαρμένο καθεστώς στην Αίγυπτο και είχαν σκοπό να μας κάνουν να πολεμούμε μεταξύ μας αντί να πολεμούμε τον πραγματικό εχθρό, έχουν τώρα εκπέσει.

Κατά τις 18 δοξασμένες μέρες της επανάστασης δεν υπήρχε διάκριση μεταξύ ανδρών και γυναικών, μεταξύ μουσουλμάνων και μη-μουσουλμάνων, μεταξύ πλουσίων και φτωχών και μεταξύ των μορφωμένων και των αγράμματων: Όλοι και όλες αναλάμβαναν την ίδια ευθύνη και λειτουργούσαν ελεύθερα,

Συλλήψεις στην Κρήτη για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας

Δύο άνδρες ηλικίας 31 και 58 ετών συνελήφθηκαν στο Ηράκλειο μετά από καταγγελίες των συζύγων τους για παράβαση του νόμου περί ενδοοικογενειακής βίας. Ο 58χρονος συνελήφθη, μετά τη καταγγελία της 52χρονης συζύγου του ότι την εξύβρισε και την χτύπησε σε διάφορα σημεία του σώματος της προκαλώντας της σωματικές βλάβες. Ο άλλος άνδρας συνελήφθη μετά την καταγγελία της 40χρονης συντρόφου του ότι την εξύβρισε.

Πηγή: ΑΠΕ

Χαμόγελο µετά τον εφιάλτη

Η Πόλη της Χαράς δίνει ελπίδα και δύναµη στα θύµατα σεξουαλικής βίας στο Κονγκό

 Στην πρωτεύουσα του βιασµού παγκοσµίως, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται το Κονγκό τα τελευταία χρόνια, ένα νέο κέντρο ιδρύθηκε µε σκοπό να στηρίξει τα εκατοντάδες χιλιάδες θύµατα σεξουαλικής κακοποίησης. Υπό την αιγίδα του Οργανισµού Ηνωµένων Εθνών και µε την ενεργό συµµετοχή της συγγραφέως του βιβλίου «Αιδοίων Μονόλογοι» Ιβ Ενσλερ, η Πόλη της Χαράς σκοπεύει να βοηθήσει αυτές τις γυναίκες να γίνουν ακτιβίστριες και να ηγηθούν των κοινοτήτων τους. Επί σειρά ετών, διπλωµάτες, οµάδες αρωγής, ακαδηµαϊκοί αλλά και κυβερνητικοί αξιωµατούχοι προσπαθούν – µάταια – να βρουν λύση στο πρόβληµα που ταλανίζει το Κονγκό, τη σεξουαλική βία στην οποία υποβάλλονται χιλιάδες γυναίκες – ακόµη και παιδιά – από τις ένοπλες οµάδες που έχουν στοιχειώσει τους λόφους του Ανατολικού Κονγκό.
Για την Ιβ Ενσλερ, τη φεµινίστρια συγγραφέα που έχει εργαστεί πολύ µε τις γυναίκες του Κονγκό και έχει ανάλογη εµπειρία από τη στενή της συνεργασία µε θύµατα βιασµού στο Αφγανιστάν, τη Βοσνία και άλλες εµπόλεµες ζώνες, η απάντηση ήταν απλή.
«Οργανώστε έναν στρατό γυναικών», πρότεινε στους ιθύνοντες εξηγώντας πως όταν βρίσκονται πολλές γυναίκες στην εξουσία αντεπεξέρχονται στα προβλήµατα ταχύτερα και αποτελεσµατικότερα.
Η Πόλη της Χαράς στην πόλη Μπουκάβου, στο Ανατολικό Κονγκό, ήταν το πρώτο βήµα προς αυτήν την κατεύθυνση, την ίδρυση του στρατού γυναικών. Το νέο συγκρότηµα σπιτιών, µε τις µεγάλες αίθουσες διδασκαλίας, τα προαύλια και τις αλάνες, θα αποτελέσει ένα είδος πανεπιστηµιούπολης όπου οµάδες γυναικών από το Κονγκό,  θα εκπαιδευτούν ώστε να γίνουν ηγέτες στις κοινότητές τους και να επαναστατήσουν.